مخصوص پلكان در قصرها كه مناسب جهانگردان باشد. علاوه بر اين مجموعه از عدم واقع گرايي از منظر لحاظ كردن زشتي هاي آن دوره، كه بعد از اينكه مجموعه ي «جان آدامز» ساختِ شبكه ي اچ.بي.اُ وحشت ناشي از واكسن مي رود. با وجود اينكه نيمه ي اول تركيب جذابي است از لحظات طنز اغلب دست كم گرفته شده و اندكي درام، خط سير نيمه ي دوم به سمت و سويي واضح و مشخص گرايش دارد. كارگردان فيلم مالكوم لي هم، وقتي كه بي شرمانه
"استاد" تلاش دارد به جاي پاسخ دادن به سوالات موجود، خود سوالاتي جديد را مطرح كند. در همان اوايل فيلم شاستا به ملاقات داك مي آيد و توضيح مي دهد كه چگونه همسر وولفمن او را براي به پايين كشيدن وولفمن تحريك كرده است، و سپس غيبش مي زند. سپس داك به تعقيب وولفمن مي پردازد و وارد يكي از ملك هاي او مي شود اما با ضربه اي بيهوش شده و بابت قتلي كه انجام نداده برايش پاپوش دوخته مي شود و در ذره بين مامور بيگ فوت قرار مي گيرد. بعد از اينكه داك توسط وكيل خود (بنيچيو دل تورو) از بازداشت آزاد مي شود دنبال جمع آوري اطلاعات بيشتر از نقشه هاي وولفمن مي رود و در اين راه به بازپرس قضايي (ريس ويدرسپون) كه با او همكاري زيادي مي كند و در تختخوابش هم شريك مي شود بر مي خورد. در همين اثنا داك و بيگ فوت كه هر دو به دنبال مظنوني مشترك هستند ارتباط خاصي با هم پيدا مي كنند. از تمام اين اتفاقات مهمتر، روشي است كه اندرسون براي برجسته كردن حالات ذهني داك از آن استفاده كرده اين مجموعه ها نياز به اضافه كردن جزئيات بيشتر و اصطلاحاً كش دادن داستان دارد! Lorax در حالي كه به محتواي داستان و رساندن پيام نويسنده كتاب وفادار مانده است، نياز به اين داشته است تا براي جلب نظر مخاطباني كه به نسخه هاي كوتاه عادت كرده اند، داستانهايي فرعي به فيلم اضافه كند و پايان آن را طوري تغيير دهد تا خوشبينانه تر بنظر آيد. نتيجه كار نيز در مجموع اثري سرگرم كننده شده است. البته نه به اندازه Horton Hears a Who يا How the Grinch Stole Christmas، اما مسلماً از The Cat in the Hat بهتر است. موفقيتي باعث ميشود از الان براي اقتباسهاي ديگر سينمايي از اين كتاب محبوب لحظه شماري كنم.Lorax ، هم ساختار روايي داستان اصلي كه بر پايه بازگشت به گذشته (flashback) است را حفظ نموده است و هم به محتواي داستان يعني حمايت از محيط زيست و ديدگاه ضد سرمايه داري آن كه مجادلات فراواني را موجب شده وفادار مانده است. سكانس اول فيلم شهري بنام Thneedville را نشان كنترلي خنده دار است. لزلي جونز بازيگر «زنده شنبه شب» نقش كوچكش را فوقالعاده ايفا كرده است. و جري سينفيلد، ووپي گلدبرگ و آدام سندلر در نقش خود به خوبي ظاهر شده¬اند.) آندره مصاحبه بعد از مصاحبه به چارلي رُز و مجريان مختلف راديو و بسياري از خبرنگاران مجلات دنياي سرگرمي مي¬گويد كه ديگر عمر فيلم دوست داشتني و موفق «هَمي خرسه»- كه آندره در آن نقش پليسي در يك لباس خرسي را بازي مي¬كند- به پايان رسيده و اين كه مي¬خواهد در فيلم-هاي متفاوتي ظاهر شود. از چشم انداز فيلمي درون فيلمي ديگر شاهد شكل گيري فيلم «شورش» هستيم. گرچه آندره از هيچ تلاشي براي ارتقاي سطح آن دريغ نمي كند، فيلم به نظر يكي از رقباي قطعي دريافت تمشك طلايي سال است. (او بايد در آخر هفته افتتاح فيلمش با فيلمي از تايلر پري رقابت كند – و فيلم پر است از شوخي¬هايي درباره فيلم ها و شخصيت¬هاي پري در قالب برنامه¬هاي طنز تلويزيوني). همان طور كه مدير برنامه¬هاي آندره (با بازي كوين هارت) به او وزنياك" به معناي "من ديويد وزنياك نيستم") هويت خود را پنهان كند، در ابتدا ارزش لبخند زدن را دارد اما با تكرار آزار دهنده مي شود. اگر قرار بود كسي بتواند با اين داستان كسي را به خنده بيندازد، وينس واون حداقل با در نظر گرفتن نقش آفريني فوق العاده خنده دارش در فيلم «Wedding Crashers» گزينه ي مناسبي به نظر مي رسيدهمانطور كه قابل تصور است، «Delivery Man» به هيچ وجه تلاش مناسب را نكرده و بسيار پيش پا افتاده تر از آن است كه فيلم حس خوب دهنده ي امسال باشد. اي كاش كه تنها بر روي خنده دار بودن متمركز مي شدحس نوستالژي مي تواند چيز فوق العاده اي باشد، به خصوص وقتي يك كارگردان دست به تنظيم و متعادل كردن آن بزند و آن را به بازي بگيرد. الكساندر پين با فيلم «نبراسكا» - كه بر اساس فيلمنامه اي از باب نلسون ساخته شده - برشي بسيار مشخص از فرهنگ آمريكايي را مورد هدف قرار مي دهد كه اغلب به سبك كارهاي نورمن راكول به شيوه اي احساسي و خيالي تصوير شده است. تصميم
